Dit verhaal gaat niet over bier. Dat komt later weer. Nu gaat het over iets dat me de afgelopen week opviel.
Mijn moeder kan me nog vertellen over uitvaartplechtigheden die vroeger in mijn geboortedorp werden gehouden. Toen was het nog de gewoonte dat de naaste familie als eerste de kerk binnen kwam en de anderen later volgden. Die anderen letten natuurlijk in het bijzonder op hoe de familie er bij zat. Huilden ze wel genoeg, maar ook niet te veel. Hadden ze gepaste kleren, wie troostte wie. Kortom de familie voelde de ogen van de anderen in de rug prikken en wist dat er nog lang over gesproken zou worden. Niet altijd in positieve zin, zoveel was ook duidelijk.
Dat verhaal kwam weer naar boven toen ik diverse commentaren las op de mensen die langs de snelweg en bij de kazerne stonden toen de rouwauto's met de slachtoffers van de vliegramp langs reden. De gedragingen van die mensen werden uitgebreid geanalyseerd en er deugde weinig van.Waarna de waardeoordelen over die mensen vervolgens niet mals ware.
Ik vraag me af waarom mensen dat doen? Is het hun manier om de rouw te verwerken na de vliegramp? Willen ze graag laten zien dat zij wel weten hoe het heurt? Of is het gewoon spontane verontwaardiging? Geen idee, maar de drang was blijkbaar groot.
Ik heb geen idee wie er allemaal langs de weg stonden. Ik kan niet uitsluiten dat er ramptoeristen bij waren. Die heb je overal, dus waarom nu niet. Maar mijn sterke indruk was dat hier mensen stonden die op hun manier hun kleine bijdrage wilden leveren aan de plechtigheid om uiteindelijk 298 mensen via Hilversum thuis bij hun familie te brengen. Die hun medeleven wilde tonen, of die gewoon een uitweg zochten voor hun rouw. En dat dezen ze op hun manier. Niet altijd volgens de etiquette. Niet altijd op een manier waarop anderen denken dat je het moet doen. Nee, gewoon zoals zij dachten dat het goed was.
Het was een bijzondere gebeurtenis afgelopen week en een waarvan ik hoop dat we die (behoudens de veilige terugkomst van de resten van mensen die nu nog in de Oekraïne liggen) nooit mee mee hoeven te maken. Maar mocht dat ooit wel zo zijn: laten we dan de mensen de gelegenheid geven om te rouwen en medeleven te tonen op hun manier. Ook al is dat niet helemaal volgens de regels...
Juist bij rouw wegen die regels zwaar. Niet omdat we het zonder regels niet onoprecht vinden, wel omdat het zonder regels de directe nabestaanden zou kunnen kwetsen. Die hebben toch meer in de melk te brokkelen dan al die anderen die naar hen staren. De regels van rouw zijn op zich simpel: kleed je sober, maak geen lawaai (geen applaus) en houd je camera in je zak (geen selfies die je nadien op Twitter deelt). Dat die regels zo massaal genegeerd werden is wel degelijk een aanklacht waard. Wie niet respectvol rouwen wil, is daartoe niet verplicht; zolang je maar niet respectloos "rouwt". Daar wordt werkelijk niemand beter van.
BeantwoordenVerwijderenUit mijn betoog zal duidelijk zijn dat ik jouw mening in deze niet deel. Ik vind het ook geen kwestie van geen respect hebben. Als ik ga, en dat gaat gebeuren, hoop ik dat als er mensen zijn die er om rouwen ze dat op hun manier doen en niet volgens ooit opgestelde regels. En ik hoop dat andere mensen hun dat ook laten doen. Oordelen over anderen is namelijk zo gemakkelijk. Elkaar in je waarde laten blijkbaar veel lastiger.
BeantwoordenVerwijderen