Translate

maandag 23 mei 2016

Let's go for Mild!

Tijdens het feestje ter eren van 30 jaar Wildeman in Beeston kwam ik (weer eens?) in aanraking met een bier stijl waar ik wel meer van lust.

"Fred, je moet deze proberen. Die vind jij wel lekker". Normaal drink ik nog liever niets dan dat ik zo'n raad opvolg. Maar als Simon Fokkema zoiets zegt ligt dat anders. Simon heeft niet alleen menig biertje voor me getapt, hij heeft ook opgelet waar ik voor ga en wat mijn reacties op verschillende bieren is. Wie weet heeft hij ooit een keer mis getast als het gaat om me te vertellen wat ik eens moet proberen, maar dan ben ik dat vergeten. Kortom: als Simon iets aanraadt, dan is dat iets om rekening mee te houden.

Het bier in kwestie was zwart van kleur en dat beloofde al het nodige goeds. Terwijl achter de bar de handpomp in beweging werd gezet en het bier in het glas stroomde zat ik me af te vragen wat het zou zijn. Er zat gebrande mout in waarschijnlijk. En de kans dat het stijf zou staan van de aromahop leek me klein tot verwaarloosbaar. Afijn, ik zou het wel proeven. Nieuwsgierig nam ik het glas, dat inmiddels vol was, in ontvangst en nam een slok.

Het was alsof de spreekwoordelijke engel over mijn tong pieste. Een uitgesproken hop aroma was inderdaad afwezig en de bitterheid was ook zeer binnen de perken. In plaats daarvan kwamen de koffietonen van de gebrande mout fraai naar voren. Een zachte, wat ronde smaak. Niet heel erg uitgesproken, maar als het ware je tong strelend. Wie heeft honderd EBU of meer nodig als je ook dit kunt drinken! Een blik op de taplijst leerde me dat het ook nog eens een aangenaam laag alcoholpercentage had. Ik vertelde Simon dat hij gelijk had. Hij reageerde alsof het de gewoonste zaak van de wereld was en eigenlijk is dat ook zo. Had ik al verteld dat hij mijn smaak goed kent?

Het bier waar ik zo verrukt over raakte was een Mild. Het is een klassieke Engelse stijl weet ik ondertussen. Het schijnt al uit de 17e eeuw te stammen. Kenmerk is dat de smaak voornamelijk uit de gebruikte mouten komt en dat ze tegenwoordig veelal donker van kleur zijn. Of dat helemaal klopt of dat nu bierkenners hun toorn over mij uit gaan spreken ga ik vanzelf merken, maar het komt wel overeen met mijn ervaringen. Ik ben namelijk dat weekeinde een beetje verslingerd geraakt aan dit bier. En ik ben niet de enige.

CAMRA de Engelse oerversie van een vereniging van bierconsumenten, heeft mei uitgeroepen tot Mild Month en ze stellen voor dat alle afdelingen zorgen dat er in hun gebied in elk geval één Pub is die tenminste één Mild heeft. Cask Conditioned natuurlijk, we hebben het over CAMRA. Persoonlijk vind ik de ambitie nogal aan de bescheiden kant. Waarom gaan ze er niet voor dat elke Pub die zich een beetje respecteert een Mild heeft staan. Of meerdere?

Ondertussen ben ik in Nederland terug. Is er een brouwerij die een Mild in zijn programma heeft? Als ik op Mild Ale zoek op Internet krijg ik alleen Engelstalige pagina's te zien. Een zelfs met kop "Why don't men drink mild ale anymore?". Ik zou het antwoord op die vraag niet weten. Ik drink het graag. Maar behoor ik weer eens tot een uitstervend ras dat eigenlijk zijn tijd gehad heeft?

Brouwers in Nederland: doe eens gek. Probeer eens een mooie mild te brouwen. Hier vind je er meer over de Mild Month, waarvoor je te laat bent, en over wat voor bier het is. En Simon: Je hebt dit op je geweten, meld vooral wanneer je een vaatje op de bar hebt met dit  heerlijke vocht. IPA's, Stouts, Porters en noem maar op: allemaal prachtig en ik zal ze blijven drinken. Maar met zo'n Pint Mild Ale in je handen staan en die dan rustig leeg drinken. Pffft, dat is toch wel heel mooi. En de volgende bestellen nog mooier!