Pak ook de aanstichters.

 Vijf mensen stonden voor de rechter vanwege hun bedreigingen op sociale media aan het adres van Pim Lammers. Vier ervan zijn  veroordeeld tot taakstraffen. Op zich goed, maar wat gebeurt er met de aanstichters.

 

Saskia Belleman, verslaggever bij de Telegraaf, deed via X verslag van de voortgang van de rechtszaak en ik heb dat met veel belangstelling gevolgd. Zij vatte ook samen wat de verdachten, voor zover aanwezig, vertelden. Uit die antwoorden kreeg ik een beeld van die mensen. Op een of andere manier waren het mensen voor wie het leven geen pretje was en die niet bepaald gewend waren om erg diep na te denken over de gevolgen van wat ze deden. Zoals ik dat van veel mensen die zich op X weren denk. Ze zaten achter hun computer, lazen over Lammers en werden boos. Niet het beste moment om een bericht te plaatsen, dat bleek wel. De rechter had dan ook weinig mededogen. Vier mensen kregen 50 uur werkstraf waarvan 25 voorwaardelijk. Een vijfde bleef volhouden dat hij het bericht niet geplaatst had, maar dat een van zijn vrienden dat op zijn telefoon gedaan zou moeten hebben. Wie wist hij niet en er restte weinig behalve vrijspraak wegens gebrek aan bewijs.

Op zich een goede zaak dat de rechter laat merken dat bedreiging via sociale media niet kan, maar ik mis wat. Deze bedreigingen kwamen niet uit de lucht vallen. Het vuurtje was zorgvuldig opgestookt. Een site die zich reactionair noemt plaatste delen van een verhaal over een trainer en een minderjarige pupil zonder enige context en deed  alsof de schrijver een pleidooi hield voor seks tussen volwassenen en kinderen. Wie het verhaal las wist beter, maar wie deed dat? Politieke partijen ter rechter zijde zagen mogelijkheden en gingen vol op het orgel. Gevolg was dat toen nog Twitter vol stond met allerlei aantijgingen van pedofilie. Ik heb zelf ook de nodige mogen ontvangen. In de sfeer die daartoe ontstond dachten mensen dat ze Lammers moesten bedreigen. Of de vier die veroordeeld zijn representatief waren weet ik niet, maar zij waren duidelijk opgehitst door al die verhalen uit conservatieve hoek.

Daar waar nu een aantal dreigers te verstaan is gegeven dat dreigen niet mag, kunnen de aanstichters gewoon door gaan. Die  reactionaire site volg ik niet, maar het lijkt me stug dat ze getopt zijn met stoken. Van tenminste één politieke partij weet ik het zeker. Hun hetze richtte zich in Rotterdam en dit weekeinde in Leiden tot voorleesuurtjes door Drag Queens. Uurtjes waar kinderen met hun ouders naar toe gaan. En mijn voorspelling is dat dit door blijft gaan. Politici hebben een verdienmodel gevonden dat ze zo maar niet los zullen laten. Je moet toch iets nu alle covid maatregelen zijn opgeschort en zonnebrand niet zo tot verbeelding spreekt.

Daarom zou ik graag zien dat het OM nu door pakt en nagaat of er geen sprake is geweest van opruiing. Dat de bedreigingen strafbaar zijn ligt nu in elk geval vast als dat daarvoor nog niet zo was. Ga dus eens na of de uitingen van al die clubs kunnen worden beschouwd als aansporingen om deze strafbare feiten te plegen. Waarschijnlijk is dat lastig, omdat die engerds precies weten hoe ver ze kunnen gaan zonder dat zij aangepakt kunnen worden. Maar als het wel zou lukken zou ik dat als gerechtigheid zien. Mocht dat niet lukken, dna wens ik hen heel lang heel veel jeuk en te korte armpjes om te kunnen krabben.

De noodzaak van Pride

Als me iets de laatste tijd steeds duidelijker wordt, dan is het dat Pride tegenwoordig niet minder, maar meer noodzakelijk is dan nu. Tolerantie tegen mensen die anders zijn lijkt eerder af dan toe te nemen.

Laat ik eerlijk zijn: ik ga nooit naar de Canal Parade. Als ik in het verleden die dag door de stad liep bekroop me het gevoel dat de mensen die wel gingen dezelfde waren als zij die naar concerten van de Toppers gingen en dan keurig de juiste kleur kleren droegen. Alleen was de kleur elke keer weer roze. Verder dezelfde hoedjes en petjes en weet ik wat al niet meer. Ook langs de gracht staan met die drukte lijkt me niet. Maar toch heb ik altijd gevonden dat dit evenement moet blijven. Omdat het hard nodig is, net als de rest van Pride.

 

Een paar jaar geleden zat ik via de TV naar toespraken in het kader van Pride te luisteren. De een na de andere vertegenwoordiger van een groepering uit die lange rij letters kwam voorbij. En allemaal vertelden ze waarom ze niet konden leven zoals zij wilden. Ik fantaseerde daar dat ik als laatste het podium zou beklimmen en dan vragen aan de menigte, die ook nog in de regen stond, of die niet helemaal plat geluld was. Om dan uit te leggen dat het voor mij allemaal heel simpel zou moeten zijn: Je moet kunnen zijn wie je bent en lief kunnen hebben wie je lief hebt. En dat dit voor iedereen zo normaal zou moeten zijn dat al die mensen voor me geen enkele reden zouden zien om een groep mensen in de regen naar een verhaal te laten luisteren, omdat hun doel bereikt was. Liefst zou ik nog zien dat mensen zich zouden verbazen over de tijd dat dit nog niet zo was. Dan konden de feesten blijven, omdat een feestje nooit weg is en wie perse wilde demonstreren kon een ander onderwerp uitkiezen. Keuze genoeg.

Je zal me niet horen zeggen dat iedereen alles maar normaal moet vinden. Als ik iemand met een leren hondenkop op aan een riem netjes naast zijn meester zie lopen zie ik mezelf dat ook niet doen en een prinsessenjurk staat anderen vast beter dan ik. Maar ik kan dat simpel oplossen: gewoon geen hondenkop op doen of prinsessenjurk aan trekken. Ik kan melden dat dit me heel goed af gaat. Maar anderen vinden het blijkbaar heel fijn en doen daar voor zover ik na kan gaan niemand kwaad mee. Dus waarom daar moeilijk over doen? Als we allemaal hetzelfde normaal vonden werd het ook saai.

Helaas heb ik het gevoel dat deze gedachte terrein begint te verliezen. Conservatieve politici, journalisten, influencers en anderen hebben een markt ontdekt. Eigenlijk een heel oude: angst. Daarom wordt gedaan alsof LHBTIQ+ heel eng is en dat het een ieder opgedrongen worden. De koppeling met pedofilie wordt ook graag gelegd, want dat vergroot de angst. Wie probeert duidelijk te maken dat het alleen gaat om mensen die net als wij gewoon zichzelf willen zijn wordt al gauw in een hoek gedrukt. Ik ben al lang de tel kwijt geraakt als het gaat om het aantal keren dat bij mij op socialse media pedofiele neigingen verondersteld zijn. De meeste mensen kan ik dat niet kwalijk nemen, die laten zich opjutten.

Maar het wordt anders als het gaat om de voortrekkers die ik noemde. Mensen die naar mijn stellige overtuiging bewust deze angst aanwakkeren om ervan te profiteren. Die parasiteren op die angst van hun volgelingen en zich totaal niet interesseren voor de gevolgen voor de LHBTIQ+ers. Mensen die niet allemaal de sterkte hebben om zich te verweren. Die twijfelen of ze uit de kast zullen komen en dan allerlei drek over zich krijgen. En beseffen dat dit zal blijven.

Daarom moet Pride en ook Queer blijven. Om de mensen die zich onzeker voelen omdat ze niet cisgender en heteroseksueel zijn een hart onder de riem te steken. En bovendien de handelaren in angst duidelijk te maken dat ze nooit zullen winnen. Zodat ooit alleen nog maar feest nodig is om te vieren dat iedereen kan zijn wie hij is en lief kan hebben wie hij wil.

 

Wat is er met het broodje gebeurd?

Wie tegenwoordig een broodje kaas bestelt krijgt er van alles bij waar hij niet om heeft gevraagd. Wat is er mis gegaan?

Ik mag graag bij de Eetsalon van Dobben komen. Dat heeft te maken met het feit dat deze zaak zo ongeveer de meest Amsterdamse is die ik ken. Probeer daar als iemand van buiten het personeel vooral niet te slim af te zijn. Je wordt genadeloos afgestraft. Velen overkomt dat ook nog eens zonder het in de gaten te hebben. Wie er wel eens was als Ajax een thuiswedstrijd speelt kan het meemaken. Maar het gaat ook om de broodjes.

Ik weet niet wat het is, maar gewone broodjes lijken uitgestorven. Wie het bestelt krijgt om te beginnen al iets hips, liefst op basis van desem. Daar op dan met wat mazzel datgene waar je om vroeg. Maar daarnaast meestal een verzameling groen en liefst nog een of andere vage saus. Meestal een zoete. Het is alsof je de smaak van wat je besteld niet meer mag proeven. Met wat pech wordt het geheel geserveerd op een bord waar nog eens de halve inhoud van een gft bak als garnituur ligt. Gillen dat je alleen maar een belegd broodje wilde doe je dan ook weer niet. Je doet maar alsof je het zo bedoeld had. “Alles naar wens?” Je wil nee roepen, maar mompelt toch maar iets dat als Ja klinkt.

Dus maar even voor de goede orde. Een broodje kaas behoort te bestaan uit een broodje, eventueel besmeerd met boter en kaas. Dus geen salade, geen saus, niets van dat alles. Mosterd kan nog wel. Maar vooral veel kaas. Niet een plakje waar je door heen kunt kijken, maar meerdere plakken. Zoveel als je vroeger thuis op brood niet mocht hebben zeg maar. En het broodje moet ook geen huisgebakken ciabatta met desem zijn. Nee: gewoon een wit bolletje van een fabrieksbakker. Van die welke je met meerderen aan elkaar in plastic verpakt binnen krijgt. Lekker klef en weer zoals je thuis niet zou doen. Je bent namelijk niet thuis, je bent in een broodjeszaak. Voor broodjes met ander beleg geldt iets soortgelijks: brood en beleg en geen tierelantijnen.

In Amsterdam zijn er nog een paar zaken waar je deze broodjes zo kunt kopen gelukkig. Maar in mijn beleving zijn ze aan het verdwijnen. Ze zijn ongetwijfeld niet hip genoeg. “De consument” zal wel die opgedirkte krengen willen hebben, zodat ze het idee hebben toch gezond bezig te zijn. Het stemt me treurig. Om me te troosten pak ik dus maar de tram naar het Rembrandtplein. Even de steeg in en dan genieten. Ik hoop dat ze daar nooit hip gaan worden!