Soms lees je een verhaal dat je intens verdrietig maakt. Bijvoorbeeld over iemand die zichzelf wil zijn en daarom maar in elkaar geslagen wordt. Het toont weer eens aan dat het met tolerantie in ons land nog steeds minder goed gesteld is dan we graag willen denken.
Stel je voor. Je bent 14 jaar oud. Je komt bij een speeltuintje een stel jongens tegen die willen weten of je een jongen of een meisje bent. Je zegt tegen die jongens dat dit toch helemaal niet uit maakt. Nadat je dit nog een keer herhaalt word je in elkaar geslagen. gebroken neus, tanden uit de mond. Alleen maar omdat je het niet belangrijk vindt. Hoe sta je dan nog in het leven?
In ons land doen we graag alsof tolerantie ons met de paplepel is ingegeven. We wijzen er graag op dat ons land het eerste was waar het huwelijk tussen mensen van gelijk geslacht mogelijk was. Eens per jaar staan mensen massaal langs de grachten van Amsterdam naar de Canal Parade te kijken. Roze evenementen duiken overal op. Wat zijn wij homovriendelijk. Borst vooruit en er op koppen maar.
Ondertussen komen er met regelmaat barstjes in dat beeld. Waar over een staatssecretaris die er naast zijn vrouw een buitenechtelijke relatie op na hield hooguit terloops werd gesproken in de media lag dat voor een homoseksuele burgemeester van Maastricht anders. Hij bleek terwijl hij getrouwd was met anderen afspraken te maken en prompt viel van alles en nog wat over hem heen. Tot hij uiteindelijk af moest treden. Op zijn werk als burgemeester was niets aan te merken, maar ja zijn privéleven...
Na elke Canal Parade zie je weer berichten verschijnen dat het evenement natuurlijk moet kunnen, maar dat de deelnemers natuurlijk niet moeten gaan provoceren. Als je dan verder vraagt gaat het over alles wat verder gaat dan een variant op een concert van de toppers met roze als kledingvoorschrift. Jezelf zijn moet kunnen, maar binnen grenzen. Buiten die grenzen houdt de tolerantie al snel op en gaat deze over in afkeer. Waarmee nog steeds mensen buiten de maatschappij geplaatst worden omdat ze zijn wie ze zijn. Over het gedoe rond de genderneutrale toiletten en het "beste reizigers" in plaats van "Dames en heren" bij NS heb ik het dan nog niet eens...
Een paar jaar geleden zat ik naar een bijeenkomst bij het homomonument in het kader van Pride te kijken. Diverse sprekers wisselden elkaar af en voor mij kwam er geen eind aan. Niet omdat die sprekers niets zinnigs te vertellen hadden. Stuk voor stuk kwamen ze met goede verhalen. Maar hoe langer het door ging, hoe meer ik besefte dat het eigenlijk heel simpel zou moeten zijn. Het enige verhaal dat keer op keer en op alle mogelijke manieren vertelt moet worden is dat het gewoon moet zijn dat iedereen zichzelf is. Dat iedereen ook een ander lief mag hebben, wie dat ook is. Twee zinnen, meer moet het niet zijn. Als we dat gewoon gaan vinden hoeft iemand niet te zeggen of hij of zij jongen of meisje is. Uiteindelijk zijn we allemaal mensen in alle verscheidenheid en dat is mooi.
Natuurlijk komen ook in de zaak rond dit meisje alle Pavlov reacties weer naar boven. Het zijn natuurlijk weer moslims of in elk geval allochtonen die het gedaan hebben, het komt doordat onze straffen te laag zijn en meer van dat soort pogingen om het vooral van ons af te schuiven. Wat er wel moet gebeuren weet ik eerlijk gezegd ook niet, maar het zou helpen als we op zijn minst zouden beseffen dat jezelf kunnen zijn en houden van wie je wil nog steeds niet voor iedereen is weg gelegd, ook niet in ons land. Vinden dat het niet belangrijk is of je jongen of meisje bent kan je maar zo je tanden en een gebroken neus kosten.
