Als me iets de laatste tijd steeds duidelijker wordt, dan is het dat Pride tegenwoordig niet minder, maar meer noodzakelijk is dan nu. Tolerantie tegen mensen die anders zijn lijkt eerder af dan toe te nemen.
Laat ik eerlijk zijn: ik ga nooit naar de Canal Parade. Als ik in het verleden die dag door de stad liep bekroop me het gevoel dat de mensen die wel gingen dezelfde waren als zij die naar concerten van de Toppers gingen en dan keurig de juiste kleur kleren droegen. Alleen was de kleur elke keer weer roze. Verder dezelfde hoedjes en petjes en weet ik wat al niet meer. Ook langs de gracht staan met die drukte lijkt me niet. Maar toch heb ik altijd gevonden dat dit evenement moet blijven. Omdat het hard nodig is, net als de rest van Pride.
Een paar jaar geleden zat ik via de TV naar toespraken in het kader van Pride te luisteren. De een na de andere vertegenwoordiger van een groepering uit die lange rij letters kwam voorbij. En allemaal vertelden ze waarom ze niet konden leven zoals zij wilden. Ik fantaseerde daar dat ik als laatste het podium zou beklimmen en dan vragen aan de menigte, die ook nog in de regen stond, of die niet helemaal plat geluld was. Om dan uit te leggen dat het voor mij allemaal heel simpel zou moeten zijn: Je moet kunnen zijn wie je bent en lief kunnen hebben wie je lief hebt. En dat dit voor iedereen zo normaal zou moeten zijn dat al die mensen voor me geen enkele reden zouden zien om een groep mensen in de regen naar een verhaal te laten luisteren, omdat hun doel bereikt was. Liefst zou ik nog zien dat mensen zich zouden verbazen over de tijd dat dit nog niet zo was. Dan konden de feesten blijven, omdat een feestje nooit weg is en wie perse wilde demonstreren kon een ander onderwerp uitkiezen. Keuze genoeg.
Je zal me niet horen zeggen dat iedereen alles maar normaal moet vinden. Als ik iemand met een leren hondenkop op aan een riem netjes naast zijn meester zie lopen zie ik mezelf dat ook niet doen en een prinsessenjurk staat anderen vast beter dan ik. Maar ik kan dat simpel oplossen: gewoon geen hondenkop op doen of prinsessenjurk aan trekken. Ik kan melden dat dit me heel goed af gaat. Maar anderen vinden het blijkbaar heel fijn en doen daar voor zover ik na kan gaan niemand kwaad mee. Dus waarom daar moeilijk over doen? Als we allemaal hetzelfde normaal vonden werd het ook saai.
Helaas heb ik het gevoel dat deze gedachte terrein begint te verliezen. Conservatieve politici, journalisten, influencers en anderen hebben een markt ontdekt. Eigenlijk een heel oude: angst. Daarom wordt gedaan alsof LHBTIQ+ heel eng is en dat het een ieder opgedrongen worden. De koppeling met pedofilie wordt ook graag gelegd, want dat vergroot de angst. Wie probeert duidelijk te maken dat het alleen gaat om mensen die net als wij gewoon zichzelf willen zijn wordt al gauw in een hoek gedrukt. Ik ben al lang de tel kwijt geraakt als het gaat om het aantal keren dat bij mij op socialse media pedofiele neigingen verondersteld zijn. De meeste mensen kan ik dat niet kwalijk nemen, die laten zich opjutten.
Maar het wordt anders als het gaat om de voortrekkers die ik noemde. Mensen die naar mijn stellige overtuiging bewust deze angst aanwakkeren om ervan te profiteren. Die parasiteren op die angst van hun volgelingen en zich totaal niet interesseren voor de gevolgen voor de LHBTIQ+ers. Mensen die niet allemaal de sterkte hebben om zich te verweren. Die twijfelen of ze uit de kast zullen komen en dan allerlei drek over zich krijgen. En beseffen dat dit zal blijven.
Daarom moet Pride en ook Queer blijven. Om de mensen die zich onzeker voelen omdat ze niet cisgender en heteroseksueel zijn een hart onder de riem te steken. En bovendien de handelaren in angst duidelijk te maken dat ze nooit zullen winnen. Zodat ooit alleen nog maar feest nodig is om te vieren dat iedereen kan zijn wie hij is en lief kan hebben wie hij wil.
