In diverse landen wordt schande gesproken over de wijze waarop arbeidsmigranten zijn behandeld in de aanloop naar het WK voetbal in Qatar. Maar gaan we hier handig mee om?
De NPO zond in een van haar WK programma's een item uit over arbeidsmigranten in Qatar. Ze bezochten daarin een plaats waar migranten samen kwamen om op grote schermen naar het voetbal te kijken. En natuurlijk kwam daarbij de manier waarop de vele buitenlandse werknemers in Qatar worden behandeld aan de orde. En wat bleek: stuk voor stuk waren de mensen die aan het woord kwamen lovend over het land. Ze waren dankbaar dat ze er mochten werken en deelden de kritiek absoluut niet. Dat er duizenden doden gevallen waren tijdens de bouw van het stadion? Dat was natuurlijk heel erg jammer een erg voor de nabestaanden. Maar he, dat hoort er nu eenmaal bij. “It is sad, but they had to die so we can have fun”, zei een van de mensen die aan het woord kwamen. Hij lachte er vriendelijk bij.
Ik vond het nogal onbegrijpelijk en werd zelfs een beetje boos. Tot ik wat verder nadacht. Tijdens mijn (zaken)reizen naar India had ik het al ontdekt en ik word doorgaans niet moe het te benoemen: Als je naar India gaat, laat dan elk gevoel voor westerse logica achter op het vliegveld. Mensen hebben daar een eigen cultuur en wat voor ons normaal is hoeft dat voor hen niet te zijn en omgekeerd. Als dat geldt voor Indiërs, kan dat dan ook niet voor de Afrikanen die ik zag gelden?
Onze boosheid jegens Qatar is gestoeld op onze ideeën over hoe we met mensen om willen gaan. Over de veiligheid op de werkplek en over dat je mag zij wie je bent en mag houden van wie je wil. Zaken die we heel normaal vinden en die wat mij betreft ook heel normaal zijn. Alleen: dat is de westerse manier van denken. Wij hebben die ideeën en gaan er waarschijnlijk maar vanuit dat iedereen die heeft. Daar op dat veld met al die mensen bleek dat niet zo te zijn. Onze logica is niet die van hen. Waar bij ons de boosheid overheerst zijn zij vooral dankbaar. We kunnen dan proberen hen onze gedachten op te dringen, maar dat hebben we vanuit het Westen al eerder geprobeerd en we kunnen er ons niet bepaald op roemen dat het een enorm succes was.
Ik ga hier zeker geen pleidooi houden om Qatar maar zijn gang te laten gaan. Ook ik vind al die doden niet kunnen en ook ik vind dat de rechten van lhbtiq+ mensen gerespecteerd moeten worden. De vraag is wel of we er zo met twee benen tegelijk in moeten gaan als nu gebeurt. Of westerse landen een wedstrijdje moeten gaan doen wie het luidste zijn misnoegen kenbaar maakt. Misschien moeten we wat mee buigen in plaats van de botte bijl hanteren. In elk geval is het handig om na te gaan hoe degenen wier belangen we wensen te dienen denken. Tenslotte gaat het om hen en niet om ons een goed gevoel te geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten