Gisteravond was ik weer eens vrijwilliger bij een kerstviering van het Mooiste Contactfonds. Deze vieringen worden gehouden voor kwetsbare ouderen, omdat die de meeste kans lopen om contact met anderen te verliezen. Een avond lang worden ze in de watten gelegd met een drie gangen diner en een amusementsprogramma. En zeker deze keer stak ik er zelf ook het nodige van op.
“Voor ons is het ook heel fijn dat we een keer niet hoeven te verzorgen, maar verzorgd worden”. Dat zei de vrouw die naast me aan tafel zat. Zij was duidelijk niet op de leeftijd die ik verwachtte van onze gasten daar in Amersfoort. Zoals meer mensen bij mij aan tafel nog niet de leeftijd hadden waarop je in een verzorgingstehuis terecht komt. Ik bleek dan ook bij een bijzondere groep terecht gekomen. Het ging om mensen met Alzheimer en hun partners. En de vrouw die haar verhaal begon te vertellen had de zorg over een man die deze ziekte had.
Hij was hoofd inkoop van een groot bedrijf en verantwoordelijk voor alle inkopen “van energie tot Paperclips”. Ze hadden plannen voor als hij zou zijn gestopt met werken. Reizen zouden ze en nog veel meer. En toen begon hij af en toe wat vreemd te doen. En op zijn 56e werd de diagnose Alzheimer gesteld. Ik schrok: zo oud ben ik nu. De vrouw vertelde hoe van alle dromen niets terecht kwam. Hoe hem in het bedrijf waar hij werkte steeds meer verantwoordelijkheden afgenomen waren tot aan die dag dat de diagnose gesteld werd. Hoe de man nu niet eens zijn eigen vlees meer kon snijden. En hoe alle zorg op haar neer kwam.
“Weet jij wie van de mensen aan tafel Alzheimer heeft?”, vervolgde ze. Ik wist het niet. “Kun je nagaan hoe mensen dat verbergen”. Ze wees ze een voor een aan en ik zag nog steeds niets aan die mensen. Waarna ze vertelde dat de jongste “dementerende”in Nederland 23 jaar is. “Dan duurt het jaren voordat ze de diagnose stellen. Als je 80 bent zijn ze daar veel sneller mee”. Er ging een hele wereld voor me open.
Hierna had ze nog een boodschap voor me. “Je weet niet wanneer je zo iets kan overkomen. Wacht dus niet met het doen van die dingen die je wilt doen. Leef vooral nu en ga er niet vanuit dat wat je nu niet doet je later kunt inhalen”. Dat was de boodschap die ze aan zoveel mogelijk mensen wilde doorgeven en ze vroeg me het te delen. Wat ik bij deze dus ook doe. Het is ook in ons bedrijf zo gemakkelijk om je helemaal in je werk te storten. Lange dagen te maken en de dingen die je wilt doen nog uit te stellen. Deze mevrouw en haar man hadden dat ook gedaan. Tot het te laat was.
Om ons heen ging de avond verder. Ik lette op mijn tafelgenoten en zagen dat ze plezier hadden. Even ontspannen. En voor de partners van de Alzheimer patiënten even niet verzorgen, maar je een beetje in de watten laten leggen en je uitleven op de dansvloer. En besefte eens te meer wat een prachtig fenomeen het Mooiste Contact Fonds is.
(noot: de stukken tussen aanhalingstekens zijn woorden van mijn tafelgenote die ik uit het hoofd citeer)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten