Opkomst van Cask conditioned

Zoals zovelen hoorde ik ook altijd dat bier in Engeland iets was dat lauw was en naar zeepsop smaakte. Je kon beter een Lager vragen. Ook toen was ik al eigenwijs.

Cask Conditioned Ales, dus bieren die niet in een tank maar in het vat rijpen en een tweede vergisting ondergaan, hebben in Engeland lang niet altijd een goede naam gehad. Om zo'n bier goed te kunnen brengen moet je namelijk nogal wat verstand van zaken hebben. Je moet weten hoe lang zo'n vat moet rijpen, wanneer je er lucht bij moet laten en vast nog wel dingen die ik niet weet. In de jaren 80 heeft Michael Jackson dat in de Beerhunter uit de doeken gedaan. Maar niet elke Landlord had zoveel verstand van zaken en bovendien was het ook een kwestie van geld om zo'n niet al te lang houdbaar bier nog op tap te houden als het al zuur was.

Een Engelse vriend van me wist dan ook te melden dat hij in zij jeugd altijd blij was als een Pub bier uit Keg had. Ofwel bieren die gerijpt zijn in de brouwerij en daarna afgevuld op vaten zoals we hier ook kennen. Koolzuur er achter en tappen maar. De kans dat zo'n bier zuur werd was een stuk kleiner en dus dronk hij het een stuk liever. In een van de Good Beer Guides van Camra las ik ook een hoofdstuk "The Bad Beer Guide" waar in de auteur haarfijn uit de doeken deed hoe al het werk van de brouwer te niet kon worden gedaan door bar personeel dat er niet mee om kon gaan.

Toen in de jaren 90 er casks met "Real Ale" op de bar van mijn favoriete biercafé verschenen was mijn Engelse vriend nogal verbaasd. Dit was niet zuur en zelfs lekker. Ik kon het met hem eens zijn en niet alleen ik. Binnen het uur was het vat leeg en moesten we wachten op de dag dat het volgende vat zou verschijnen. Daarvoor waren we dan wer afhankelijk van een leverancier die het uit Engeland importeerde. Een vat Real ale op de bar was een hele belevenis.

Inmiddels is Cask Conditioned veel normaler geworden en niet alleen voor Engelse Bieren. Een aantal Nederlandse brouwers heeft zich er inmiddels ook op gestort. Met vaten die geleend waren van een brouwerij in  Nottingham en de eerste keer per trein door iemand het land door werden vervoerd begon een paar jaar geleden een aantal brouwers met dit soort bier te experimenteren hetgeen in een heus festival resulteerde. Dit jaar waren er weer wat meer brouwers en dat resulteerde zelfs in een week van de Nederlandse Cask ales. Ook daar buiten zie ik dergelijke bieren langs komen. Dat wil niet zeggen dat we nu massaal aan deze bieren zijn gegaan, maar er is een mooi begin en dat is wat waard.

Ondertussen gooit een Engelse brouwer op het Meibockfestival al jaren hoge ogen met zijn Cask Ales en wist hij verleden jaar zelfs de prijs voor  het beste bier van het festival in de wacht te slepen. En blijven de vaten op de bar verschijnen. Kortom: het lijkt erop dat we in elk geval beginnen te ontdekken hoe mooi deze levende biersoorten kunnen zijn. Over lauw zeepsop heb ik al jaren niemand meer horen praten, maar dat kan aan mij liggen.