Maarten van Roozendaal

Ik ken Maarten van Roozendaal niet anders dan van de optredens die ik heb gezien. Verwacht dus van mij geen sterke verhalen over hoe ik met hem dronken ben geworden of zoiets. Maar zijn dood doet me toch iets.

Ik weet niet wanneer het was, maar het is jaren geleden. Op een podium tijdens de UITmarkt trad een voor mij onbekende artiest op. Zichzelf begeleidend op piano en ondersteund door een dame die bas speelde. Hij zong liederen die nogal triest van aard waren, maar altijd met een knipoog of twist er in. Ook zijn gezichtsuitdrukking was niet die van iemand die diep bedroefd was. Voor mijn gevoel zat er altijd een twinkeling in zijn ogen. Het was mijn eerste kennismaking met Maarten van Roozendaal.

Dat ik sinds die tijd een trouwe fan ben geweest is een behoorlijke overdrijving. Als ik hem tegen kwam was dat weer op de UITmarkt, in het Vondelpark of een ander gratis optreden. Daarnaast heb ik twee CD's van hem gekocht, waarvan één in de loop der jaren op mirakuleuze wijze is verdwenen. Ik herinner me welgeteld één betaald optreden: tijdens de Parade, samen met Bob Vosko en Pierre van Duijl zong hij liederen vol leed. Ook hier was er echter weer de knipoog. Het meest staat me nog een nummer bij waarbij Bob en Pierre vrolijke deuntjes op harmonica speelden en Maarten ondertussen in alfabetische volgorde allerlei scheldwoorden op las. En geloof me: dat waren er vele.

Gisteravond zond de VARA een programma uit ter herdenking. Geen overzicht van zijn carriëre, geen bekende Nederlanders met anekdotes, maar een optreden waar hij aan deelnam. Hij stond niet echt op de voorgrond. Zong een aantal liederen, begeleide een ander op de piano en stond soms gewoon achter op het podium. Maar of het nu kwam doordat ik wist dat hij was overleden of dat het werkelijk zo was: hij was in mijn beleviung continu aanwezig. En steeds weer was er die lach op zijn gezicht en die twinkeling in zijn ogen. Een waardig afscheid wat mij betreft.